तूर्त या मनास
क्षणभर उसंत नाही
व्यग्र ते आनंदाच्या मैफिलीत
दुःखाची छटा त्याच्या मुखी कुठेच नाही
           सागर

हवेत थेंब पावसाचे
अविरत बरसणारे
तयार होतील हिरवे गालिचे
नयन मोहविणारे
सागर

खोल झालेल्या जखमा

काळाबरोबर भासल्या भरलेल्या

वर वर दिसल्या गोजिऱ्या

आतुन मात्र तेवढ्याच ठस ठसलेल्या

      सागर

अंतरंग मनाचे
खोल अन गहिरे
ठाव ना ठिकाना
मापदंड सारे अपुरे
सागर

      फास लेंनीनग्राडचा
   कहाणी रक्त गोठवणारी
   हिटलररी क्रूरतेची
   मृत्यूशी झुंजवणारी
   मानवाच्या अमानूषतेची

फास फॅसिस्टाचा
लेंनीन ग्राडवर आवळला
थंड अन क्रूर डोक्याने
निष्पाप भुकेने तडफडला

पोटाच्या खळग्याने
माणूस पशु बनवला
अन्नापुढे अगतिक बनून
काळाने नरभक्षकही बनवला

लाखो लहान बालके
भुकेने तडफडून मेले
जगाच्या पोशिंद्या सांग माणसाचे
नैतिक अधः पतन कसे हे जाहले

तरीही ते झगडले
रक्त थेंब थेंब लढले
फोडुनी राक्षसी वेढा
राष्ट्रप्रेमी वीर ते जिंकले

         सागर

थेंबांतही इंद्रधनू
तो शोधायचा
दुखरे मन घेऊन
अश्रूंसह हसायचा
        -----सागर

जरी लाजरे
तरीही हासरे
 फुल गोजिरे
जरा बावरे
          ---- सागर

कळ्यांची जाहली फुले
फुलांचे पडले सडे
मृदगंध त्यांचा असा दरवळे
 प्रफुल्लित दशदिशा पहा गडे
सागर

वेळ बदलते
बदलतात रंग क्षितिजाचे
परीक्षा नको पाहूस जिंदगी
वेळ नेहमीच देते उत्तर आमचे

    सागर

अफाट विस्तारलेले
तारामंडल
ज्याचा अंत कोणास ठाऊक नाही
मस्तिष्काच काहीसं असंच
विचारांची खोली त्यातल्या
कोणास ठाऊक नाही
       सागर

काही माणसं असतात
फुलपाखरासारखी
स्वतःत हरवणारी

भटकत असतात
काही तरी शोधत
जगाला वेड लावणारी
         सागर

हाताबाहेर गेलेली केस
सुटलेलं पोट असतं
जंग जंग पछाडा
ते आत जात नसतं
          सागर

शांत हो मना
बरा नव्हे चंचल पणा
विचार त्या अवखळ वाऱ्यास
जाचतो किती अस्थिरपणा
सागर

शाप की देणगी
रात राणी निशाचर असण्याचा
भाग्य नाही तिजला प्रभाती
प्रभू चरणी समर्पणाचा
  सागर