तू आजही आठवते
मोजकं बोलणारी
विचारलेल्या प्रश्नांची
मानेनेच ऊत्तरे देणारी
सागर

तुझं साधेपण
हेच विशेष होतं
माझ्या मनाला
आणखी काय हवं होतं
सागर

बरसू दे माझ्यावर
निदान शब्दांचे निखारे
कोणास ठाऊक कधी बरसतील
तुझ्या प्रितीचे फवारे
सागर

येतात तुझी कोरी पत्र
मला रात्रीचं जागवायला
मला ही तेवढीच सोबत
जिवनाचा एक एक दिवस ढकलायला
सागर

कधी कधी जाणवतं
प्रेम भ्रमाचा भोपळा
पण असं कसं त्यातला
भाव कसा असैल मोकळा
सागर

मनाला म्हटलं थांब रे
किती आता दमवशील
सुख दुःखांच्या झुल्यावर
मला किती रे झुलवशील
सागर

या जिवनाची गणितं
देवा खरंच वेगळी आहेत
गोड साखर शरिरास विघातक
कारली मात्र पोषक आहेत
सागर....

पोतडीतले शब्द काढावे लागतात
तुझ्याशी बोलताना
एरवी अबोल असतो मी
चांदण्यांशी खेळताना
सागर

बोलतं कधीतरी
आमचं  मन
छेडतं मग तारा
त्या अबोला प्रितीच्या
सागर...,

घडघड बोललं की
मन मोकळं होतं
आम्ही ठार मुके
आता बरं... कसं  ????
सागर

जर काही हवं असेल
तर नम्र व्हावंच लागत
दुनियेशी वैर धरून
का कोण ज्ञानी होतं
सागर

संस्कृतीच लयास गेली......,

स्वातंत्र्यास माझा
विरोध कधीच नाही
स्वैराचारास मात्र
यत्किंचितही थारा नाही
           संस्कृतीने माझ्या
           मर्यादा ठरविली होती
            जुनाट जुनाट म्हणूनी
            तुम्ही तिची राख केली होती
इतिहासाची पाने उलटता
व्याभिचार अल्प होता
धिंडवडे आजचे पाहता
गाव गाव हळहळत होता
         लक्षात जेव्हा आले
         गावची स्थिती कशी बदलली
         हतबद्ध मी ही झालो
संस्कृतीच लयास गेली.......
संस्कृतीच लयास गेली........
..........सागर   यादव .............

उत्तरे आहेत माझ्याकडे
वेळ फक्त नाही
तसा जुगलबंदीत मी
एवढा हुशारही नाही
सागर

काव्य हे जणू
खेळ मना मनाचे
मृगजळासम कधी भासे
हे प्रेम वल्गनांचे
सागर

काव्य हे जणू

खेळ मना मनाचे

मृगजळासम कधी भासे

हे प्रेम वल्गनांचे

सागर

गुणधर्म सरितेचा
रौद्र दाखविण्याचा
आपण अजान बालके
हतबल...क्रौर्य पाहण्याचा
सागर

बोचणार्या गोष्टीही
हव्या हव्याशा वाटतात
जसं
काटा रूतवणारं फुलंही
सुगंध दरवळून जातं
सागर

हिरव्या मखमलीवरती
दवबिंदू तोललेले
जणू धरतीच्या नयनांमध्ये
आनंद अश्रू तरळलेले
सागर

हिरव्या मखमलीवरती
दवबिंदू तोललेले
जणू धरतीच्या नयनांमध्ये
आनंद अश्रू तरळलेले
सागर

डेरेदार वृक्षावरती
मयूरराज पहूडले
गर्द हिरव्या सृष्टीने
आनंद विभोर जाहले
सागर.....

बागेतली फुलं
तुम्हीच तोडायची
बाग किती उदास म्हणत
कपाळाला आठी पाडायची
सागर