धकाधकीत सार्या
जगण्यास वेळ नाही

दमलो पळू पळूनी
थांबण्यास वेळ नाही

जीवन रडगाणे झाले
हसण्यास वेळ नाही

खोल उरी या जखमा
रडण्यास वेळ नाही

नात्यांत उसवले धागे
शिवण्यास वेळ नाही

जाण्याची वेळ आली
जगण्यास वेळ नाही

       सागर 

पाउस पडत असताना

पाखरे घाबरून दडतात

एकदा का उघडला

गाणी गात सुटतात 

         सागर

आता मला सवय झालीय
एकट ऐकटं राहण्याची
आठवणींच्या गर्दीत
स्वतःला सावरण्याची
    सागर

रात्र अन थंडीची
गट्टी तशी जुनीच
अंधारून आलं की
हुडहुडी भरून आलीच
      सागर

पहाडावरच्या त्या दगडाला...
कसं बरं जमत;
सर्व काही सोसून
एकट राहणं बर जमतं.
        सागर

मन माझं स्थिर नसतं
चंचल तरी कुठं असतं
नुसतच वल्गना ठोकत
 प्रत्यक्षात कुठं काय करत
           सागर

मनाला विचार
सावलीसारखे चिकटलेले;
क्षणभंगुर दोन्ही तरी
पडसाद ठळक उमटलेले.
            सागर

सावलीला म्हटलं थांब
तुला करकचून बांधतो
माणसा किती रे खुळा
स्वतः च स्वतःला जखडतो
           सागर

स्वप्नानाही तू
सावलीसारखी चिकटलेली,....
श्वासांनी स्वामींनी
तुलाच निवडलेली....
       सागर