खोचक नसलं तरी
रोचक होतं
त्या जीर्ण फुलाचं दिसणं
वेड लावणारं नक्कीच होतं
     सागर

त्या जीर्ण पर्णाची तमा
खचितच वृक्षास नव्हती
नव अंकुराने हर्षोल्हासित
जगाची ती रितच होती
           सागर

सावलीला म्हटलं थांब
तुला करकचून बांधतो
माणसा किती रे खुळा
स्वतः च स्वतःला जखडतो
           सागर

क्षितिजावरती चांदणे
शिंतोडे शुभ्र रंगाचे
कुठे मृग कुठे सप्तर्षी
चित्रकारा कसब कमालीचे
       सागर

बेरकी रात्र ही
पहा कशी खिजवते
चंद्र तिच्या सोबतीला
वाकुल्या मज दावते
        सागर

तू कवेत घेतेस तेव्हा 

मी न माझा राहतो 

माग हरवलेल्या पाडसाला 

माग मृगाचा घावतो 

         सागर 

आनंद शिकण्यातला ...............
  आनंद हा शब्द सगळ्यांनाच आवडतो
   मग तो भेटीतला , काही सापडन्यातला , आणखीही कशा कशातला
    पण
             काही शिकण्यातला आनंद काही गोडच म्हणावा लागेल.
    खरच
        कुणी तरी म्हटलंय मानसान सदैव शिकाव शिकतच राहावं
                                           
                                                सागर
         
  

आलेल्या विचारांना
वाहतं ठेवायचं असतं
साचवून साचवून त्यांचं
डबकं बनवायचं नसतं
           सागर

कट्यार खोलवर
संग कशी घुसवलीस
घात उरी बाळगताना
प्रीत कशी विसरलीस
  सागर   

प्रेम करण्यासाठी
वेड बनाव लागतं
जाणवून देण्यासाठी प्रसंगी
झुर झुर झुराव लागतं
सागर 

असू देत ते वेडे मन
माझेच मजपाशी
दिसते वेडे तुज जरी
तोड नसे त्याची कुणापाशी
        सागर  

कस  ना हे मन

स्वतः ला च  कळत नाही

पोक्त होऊन हि

पोरकट पणा सोडत नाही

 सागर