शब्द आज विस्कटतील
उद्या कदाचित जुडतील
शेवटी शब्दच ते
मला तुझ्यातही गुंतवतील
सागर....

आता मला सवय झालीय
एकटं एकटं राहण्याची
आठवणींच्या गर्दीत
स्वतःला सावरण्याची
सागर...

कधी कधी
होतं असं
पाण्यातलं दूध फक्त
राजहंस पितो जसं
सागर.....

मन मनाचे कधी कधी
ऐकतच नाही
नको तिच्या मागे ...तर
पिच्छा सोडतच नाही
सागर.....

लाली पसरली
पश्चिमेच्या नभात
राजा आकाशीचा मग
अदृश्य झाला नभात
सागर.......

तळ्याच्या काठी संध्याकाळी
आम्ही फिरायला जायचे
दगड तळ्याला मारायचो
तरंग मनावर उमटायचे
सागर.......

व्याकूळ ते
थेंब दवाचे
वाट पहाती
त्या रवि उदयाचे
सागर......

झुळझुळ म्हणे
वाहते पाणी
गात वाहते
प्रितीची गाणी
सागर......

आयुष्य एक
वर्तुळ असतं
जिथून सुरूवात करता
तिथं तुम्हाला यावंच लागतं
सागर.......

बराच काळ मी मौन राहिलो
शब्द छेडतात म्हणून अबोल राहिलो
मौनानं माझ्या बघ मग कहर केला
जीव तुझा कसा वेडा पिसा झाला
सागर.........

वार्या वार्या थांब
एक गोष्ट सांगतो
मी जरी अबोल
दिलखुलास बोलतो मी
सागर.......

शेकोटीची ऊब
आज जाणवत होती
ज्वाला आगीची जणू
थंडी पित होती
सागर......

रंग कुंचल्यातले
आज थक्क जाहले
शिंपूनी त्यांना जेव्हा
चित्र प्रितीचे साकारले
सागर.....

होऊ दे जुगलबंदी
लेखणी तयार बोलली
तासून शब्द मग तिनेही
झडी भावनांची ऊठवली
सागर....

तू समोर असलीस की
वेळ गेलेली कळत नाही
मनाची समाधी आमच्या
भंग कधीच पावत नाही
सागर....

पूर येतो भावनांना
बुडून जाती विचार सारे
डोळे होती जलमय
वाहती फक्त विरह वारे
सागर......

गगनात पौर्णिमेला
शुभ्र चमकत होता
डाग त्यावरीचा
दृष्टीपासून वाचवित होता
सागर......

भंडावून जेव्हा सोडतात
आठवणी तुझ्या
न कळत वाढतात मग ठोके
हृदयाचे माझ्या
सागर....

तारा तोडल्यास
हृदयाच्या माझ्या
म्हणे संगीताची जाणच नाही
मनास तुझ्या
सागर.......

राहू दे म्हटलं एकवीसाचे पाढे
आपण बे पासून सुरूवात करू
म्हणे प्रेमावर पी.एच ड्या केल्या
माझा तू नाद नको करू
सागर......

कळ्या अबोल
का बरे असतात......?
सुर्यकिरण आला तरच
त्या का खुलतात....?
सागर....

शब्दांच्या मेळ माझ्या
तुला लागणार नाही
भलतेच चंचल ते
हाती येणार नाही
सागर,....

कुंचल्यातील रंग संपले
संपली लेखणीतील शाई
भाव मनातील मनात राहिले
त्याना ही नव्हती घाई
सागर....

डोळे बोलके तुझे  रे
नजरेत माझ्या विसावले
पापणी मी उघडताच
तिथून पुन्हा उगवले
सागर

पावसाच्या सरीनी
शब्दांना धुमारे फुटले
धुमारे पाहण्या मग
इंद्रधनु मेघाआडून उमटले
सागर......

पावसाच्या सरीनी
शब्दांना धुमारे फुटले
धुमारे पाहण्या मग
इंद्रधनु मेघाआडून उमटले
सागर......

बाण शब्दांचे तुझे
आव्हान मज देतात
घात मजकडून होईल
शर माझे संययमाचा सल्ला देतात
सागर

इंद्रधनुला जागे
पावसाने केले
सप्तरंगी प्रभा पाहण्या
मयूरही एकवटले
सागर......

नाठाळ वार्यासंगे
थेंब ही बरसती
वटवृक्ष मग ऊभा राही
जीवजंतू त्याखाली विसावती
सागर.....

अगणित थेंब गडे हे
अगणित जलबिंदू
गोळा झाले बघा हे
त्या निर्झराचे आरंभबिंदू
सागर

सागर सरितेच्या मिलनाने
अश्रू तिचे अनावर जाहले
मिसळून मग अश्रू तिचे
जल सागराचेही खारे जाहले
सागर

सद्गुणांचा अतिरेक म्हणे
दुर्गुणांत परिवर्तितो
शत्रूविरूद्धचा संयम
कोण मर्दानगी दर्शवितो
सागर.....

राती जागवतात मनाला माझ्या
पिळवटतात हृदयाचे धागे
आठवणीत तुझ्या सखे
मन धावे तुझ्या मागे
सागर .....

गडे अशी रूसू नकोस

रूसलीस तरी फुगू नकोस

फुगायलाही हरकत नाही 

पण निदान फुटू तरी नकोस

....,सागर......

चतुर होती कोकीळा
घरटं तिनं बांधलंच नाही
कावळीचं मातृत्व कसलं
पिलातला भेद तिला कळला नाही...?
......सागर......

डोळ्यांवर ताबा असला तरी
मनावर माझ्या ताबा नाही
विसरलो असे तुला वाटले जरी
तुझ्यावाचून खरंच करमत नाही
..........सागर

विधात्या माझी जरा
दृष्टी तू बदलव
सारखा द्वेष दाखवण्यापेक्षा
प्रेमही एनलार्ज करून दाखव
सागर.....

तुझ्या नजरेचे
सवाल गहिरे होते
दिलेल्या उत्तराने
मन माझे तोलणार होते
सागर....,

सांगायचं बरंच असतं
मन मनातच बोलून जातं
ऐनवेळी शिवलेल्या ओठांनी
बरंच काही निसटून जातं
.....सागर.......

शब्दांचे स्वैर वारू
बघ कसे उधळले
बंधन जगाचे
त्याने झुगारले
सागर

शब्दांच्या सड्यात
मी बुजून गेलो
गंध घेता घेता
मीच फूल बनून गेलो
सागर,...

वेड न लावेल ते
सौंदर्य कसले
अन.....
सौंदर्याची तारीफ न करतील ते
आशिक  कुठचे.....
सागर

अचूक आहे नेम माझा
तीक्ष्ण माझे तीर
छेडू नको मला सखे
हृदये भेदण्यात मी माहिर
सागर

बरसणार नाही तो
पाऊस कसला
सरितेला सामावणार नाही
तो सागर कसला..
सागर

गर्दीत तार्यांच्या
मी हरवलो होतो
स्वयंप्रकाशित असूनही
का बरे बावरलो होतो
सागर

तोंड उघडलं की हल्ली
चारोळ्याच पडतात
मनातले विचार
डायरेक ओठावर येतात
सागर...

तू आजही आठवते
मोजकं बोलणारी
विचारलेल्या प्रश्नांची
मानेनेच ऊत्तरे देणारी
सागर

तुझं साधेपण
हेच विशेष होतं
माझ्या मनाला
आणखी काय हवं होतं
सागर

बरसू दे माझ्यावर
निदान शब्दांचे निखारे
कोणास ठाऊक कधी बरसतील
तुझ्या प्रितीचे फवारे
सागर

येतात तुझी कोरी पत्र
मला रात्रीचं जागवायला
मला ही तेवढीच सोबत
जिवनाचा एक एक दिवस ढकलायला
सागर

कधी कधी जाणवतं
प्रेम भ्रमाचा भोपळा
पण असं कसं त्यातला
भाव कसा असैल मोकळा
सागर

मनाला म्हटलं थांब रे
किती आता दमवशील
सुख दुःखांच्या झुल्यावर
मला किती रे झुलवशील
सागर

या जिवनाची गणितं
देवा खरंच वेगळी आहेत
गोड साखर शरिरास विघातक
कारली मात्र पोषक आहेत
सागर....

पोतडीतले शब्द काढावे लागतात
तुझ्याशी बोलताना
एरवी अबोल असतो मी
चांदण्यांशी खेळताना
सागर

बोलतं कधीतरी
आमचं  मन
छेडतं मग तारा
त्या अबोला प्रितीच्या
सागर...,

घडघड बोललं की
मन मोकळं होतं
आम्ही ठार मुके
आता बरं... कसं  ????
सागर

जर काही हवं असेल
तर नम्र व्हावंच लागत
दुनियेशी वैर धरून
का कोण ज्ञानी होतं
सागर

संस्कृतीच लयास गेली......,

स्वातंत्र्यास माझा
विरोध कधीच नाही
स्वैराचारास मात्र
यत्किंचितही थारा नाही
           संस्कृतीने माझ्या
           मर्यादा ठरविली होती
            जुनाट जुनाट म्हणूनी
            तुम्ही तिची राख केली होती
इतिहासाची पाने उलटता
व्याभिचार अल्प होता
धिंडवडे आजचे पाहता
गाव गाव हळहळत होता
         लक्षात जेव्हा आले
         गावची स्थिती कशी बदलली
         हतबद्ध मी ही झालो
संस्कृतीच लयास गेली.......
संस्कृतीच लयास गेली........
..........सागर   यादव .............

उत्तरे आहेत माझ्याकडे
वेळ फक्त नाही
तसा जुगलबंदीत मी
एवढा हुशारही नाही
सागर

काव्य हे जणू
खेळ मना मनाचे
मृगजळासम कधी भासे
हे प्रेम वल्गनांचे
सागर

काव्य हे जणू

खेळ मना मनाचे

मृगजळासम कधी भासे

हे प्रेम वल्गनांचे

सागर

गुणधर्म सरितेचा
रौद्र दाखविण्याचा
आपण अजान बालके
हतबल...क्रौर्य पाहण्याचा
सागर

बोचणार्या गोष्टीही
हव्या हव्याशा वाटतात
जसं
काटा रूतवणारं फुलंही
सुगंध दरवळून जातं
सागर

हिरव्या मखमलीवरती
दवबिंदू तोललेले
जणू धरतीच्या नयनांमध्ये
आनंद अश्रू तरळलेले
सागर

हिरव्या मखमलीवरती
दवबिंदू तोललेले
जणू धरतीच्या नयनांमध्ये
आनंद अश्रू तरळलेले
सागर

डेरेदार वृक्षावरती
मयूरराज पहूडले
गर्द हिरव्या सृष्टीने
आनंद विभोर जाहले
सागर.....

बागेतली फुलं
तुम्हीच तोडायची
बाग किती उदास म्हणत
कपाळाला आठी पाडायची
सागर

ध्येयानं झपाटनं
मला शिकायचयं
अविरत कष्टून
माणूस मला बनायचंय
सागर

विचारेन मनाला
मनाचि व्यथा
कदाचित सांगेल ते आपल्या
विरहाची कथा
सागर

मन आतूर
चहुबाजूंनी बरसायला
फक्त तुझी साथ हवी
चिंब चिंब भिजायला
सागर

हल्ली शब्द
मनाला शिवत नाहीत
कितीही धारदार असले तरी
साधा ओरखडाही उमटत नाही
सागर

पोतडीत माझ्या
शब्दच शब्द भरलेले
काढलेल्या प्रत्येक शब्दावर
तुझेच नाव कोरलेले
सागर

चिरतायत शब्द तुझे
माझ्या आसवांना
जरा आवर घाल
तुझ्या अनावर बोलांना
सागर

हल्ली जगाचा
विसर पडतोय
सखे ग तुझ्या नादात
देह आणि भान
माझे मी विसरतोय
सागर

शब्दमाळेचे मणी
गुंफता गुंफेना
सुखाचा धागा
सापडता सापडेना
सागर

मेंदूची दादागिरी
दिवसेंदिवस वाढली
हृदय पडले एकले
भावना व्यवहाराने घेरली
सागर

प्रेमाच्या पावसाने
मन हिरवळले होते
दूरवर सर्वत्र
गालिचे पसरले होते
सागर

पावसाचा एकच थेंब
जमिनीवर पडला
तहानलेल्या धरतीला
तेव्हा कुठे धीर आला
सागर

नटलेल्या धरती कडे पाहून
मन विचारात पडले होते
हीच का ती उजाड उनाड माय
दुष्काळात जिचे लावण्य हरवले होते
सागर

निसर्ग माझ्याशी
खूप खूप बोलतो.
झाडे ,पाने, वेलींची
गंमत मला सांगतो.
सागर

एक्कलकोंडी माणसे
चित्र विचित्र असतात
एकटं असून स्वतःचं
विश्व निर्माण करतात
सागर

मोठी माणसे
किती मोठी असतात
त्यांंचे विचार
गगनापेक्षा उंच असतात
सागर

ईच्छाना मुरड घालणं
काळाबरोबर जमत गेलं
पण कशातच ईच्छा न रहाणं
जीवनंच नीरस होत गेलां
सागर

मना रे........
मनाला म्हटलं
दमत कसा नाहीस
एका जागी शांत
बसत कसा नाहीस
     तुझ्या अशा वागण्यानं
     सगळे खुळा म्हणतात
     तत्वज्ञान पाजळू नकोस
     डोस तत्वज्ञानाचाच पाजतात
बंदोबस्त त्याचा कारवाया
या निष्कर्षावर पोहचलो
मनाला बांधून ठेवूया
मग आपण सुटलो
         मार्ग शोधत शोधत
         जिंदगी निघून गेली
        अट्टाहास माझा होता
        पण मनानेच मात केली
आता मात्र हरल्यावर
मनाप्रमाने वागतो
मनाकडून हरून
जीवन जगल्याचा आनंद वाटतो
    खरंच की राव
    बांधाय नको मनाला
    मुक्त बेभान होऊ दे
    आनंद तेच देईल तनाला
सागर.....

गंध पहाटेचा
काही औरच असतो
शांतता...प्रसन्नता
पहाटेचा गुणधर्मच असतो
सागर

बोचलं असेल त्याला
मनाला येईल तेव्हा उमलणं
सुगंधाने भ्रमित करून
मकरंदापासून दूर ठेवणं
सागर

गुणधर्म कळीचा
 दरवळण्याचा
दोष का देता
फसवण्याचा
सागर

खट्याळ भ्रमर
नाठाळ कळी
पिरतीच्या खेळात
भ्रमर जातो बळी
सागर

भ्रमर पिंगतो
मकरंदासाठी
आव आणतो
पिरतीसाठी
...सागर

जखम हृदयाची
आता अबोल आहे
घाव देणारे
हृदयच फितूर आहे
सागर

विरह सख्या तुझा
तिच घालवेल
मदमस्त दरवळूनी
पिरतीत न्हाऊ घालेल
सगर

भ्रमराचं कोडं
कळीला कधीच ऊलगडलं नाही
रागावून मग तिने
पाशातून सोडलं नाही
सागर

मन थोडं बिझी आहे
भेटण्यास पण आतुर आहे
कळ थोडीच काढ
मग आख्खच तुझं आहे
सागर

हिस्से कसे करू
सांग मना तूच
दिल आहे तुकडा नव्हे
दर्यादिली दाखव ना तूच
सागर

दुनियाच चोरांची झाली
जगी न राहिला राम
सज्जनांचे जगणे मुश्किल
ऐटीत राहतो दाम
सागर

परक्या स्त्रीला मातेसम माननारी
भारतीय संस्कृती कुठे लुप्त झाली
पशूला लाजवणारे कृत्य करणारी
विकृती पवित्र भूमीवर कशी निपजली
      दोष कुणाचा हा...
      दोष कुणाचा.....
स्वातंत्र्याच्या पाईकानो
स्वैराचार हा कुणाचा
       रूढीवादी म्हणणार्यानो
       हा खेळ कुणाचा
पाश्चिमात्य पुरस्कर्त्यानो
संस्कृतीभेद हा कुणाचा
मागास आम्हा म्हणणार्यानो
हा जय का तुमचा.......?
सागर

गरज आहे समाजाला
एकवार सोचण्याची
संस्कृतीचे आपुल्या
पुन्हा जतन करण्याची
गरज आहे विचारांची
दिशा आज तपासण्याची
गरज आज नवपिढीला
समृद्ध सशक्त विचारांची
सागर

संस्कृती अशी आमची
सर्वाना सामावणारी
सर्वाना सामावता सामावता
स्वतःच लुप्त होणारी.....?
सागर

मंद लाट ती
अंगावर शहारणारी
नकळत थांबून
पुन्हा घोंघावणारी
सागर

सागराचे वारे
नेहमीच खारे खारे
गोड गोड पाऊस धारा
आणतात तेच ना रे
सागर

काही माणसं मौन
ढालीसारख वापरतात
आयुष्यभर तलवारीचे
घाव झेलत राहतात
सागर

झोपेचं ढोंग केलेल्या
कसं जागं करणार
 संवेदनाच नसलेल्या मनाला
फुंकर तरी कशी घालणार
सागर

पाऊस माझा
रडवेल तुला
प्रेमाच्या आनंदाश्रूनी
सजवेल तुला
सागर

निरागस प्रेमाची
व्याख्या कठीण
फक्त निस्वार्थपणे देणं
जमणं .........महाकठीण
सागर

पैतरे जुनेच आज
वापरावेत म्हणतो
एखादं फूल आज
देऊनच बघतो
सागर

सारी गुपितं मी
रातराणीला सांगितली
मग काय सांगायचं
मुग्धपणे ती माझ्यासाठी बहरली
सागर

वाटतं अज्ञानीच रहावं
डोंगर दर्या हुंदडावं
शहारातल्या दिखावेगिरिपेक्षा
निसर्गाच्या गोडव्यात रमावं
सागर

मंद लयीत
झरा खळाळत होता
दगड.... आडकाठ्या ...
कशाचीच तमा बाळगत नव्हता
सागर

आवडतं मला
तुझं अबोल वागणं
डोळ्यात माझ्या पाहून
घडाघडा बोलणं
सागर

अनपेक्षितपणे तुझं येणं
नवं नव्हतं माझ्यासाठी
पण....घसघशीत स्माईल
बुमरँगच की.....माझ्यासाठी
सागर

दुःख सोसल्याशिवाय
सुखाची किंमत कळेल...?
प्रेम केल्याशिवाय
विरहाची बोच कशी उमगेल
सागर

थेंब चिमुकला
हातावर विसावला
दूरवरचा प्रवास
एकदाचा संपवला
सागर

बोलण्यातून भावना व्यक्त होतात
ऐकलंय कुठेतरी
पण
मौनात त्या लपतात
हे फसवंय काहीतरी
सागर

तसा मी निश्चल आहे
अभेद्य पहाडासारखा
ऊन असो वा वारा
कठीण वज्रासारखा
सागर

लढण्याची ईच्छा
आता उरली नाही
जबाबदारीचं ओझं
पेलवणारही नाही
पहात रहावंस वाटतं
भळभळणार्या जखमांकडे
सुख शोधण्याचा विचार
मनाला शिवतच नाही
सागर

लहान लहान गोष्टी
बरंच करून जातात
ईवल्याशा असून
माणसाला मोठं करून जातात....
सागर

रात्र सरली
दिवस उगवला
मनाच्या उदरातून पालवीचा
कोंब नवा उगवला
सागर

वेध लागले कळीला
सखे ग ऊमलण्याचे
विसरले देहभान आता
वेध फक्त मोहरण्याचे
सागर

ईमले सुख दुःखांचे
ईथेच ऊभारले होते
नियतीच्या लाटेने
भूईसपाट झाले होते
सागर

रात्रीची चाहूल
लागली संध्येला
करकचून आवळे
आपल्या प्रभेला
सागर

दिस सरले

जग फार बदलले ....

कालची पोर ती

पोलक्यात आली

दिस सरले 

जग  फार बदलले ......

कालच्या वेली

फळाने लगडल्या

दिस सरले

जग फार बदलले .........

बोरं यौवनाची

पिकून झडली

दिस सरले

जग फार बदलले.......

आयुष्य सरता

मन मोक्षासाठी आसुसले

दिस सरले

जग फार बदलले ........

सागर...

सांजसमय.............

सुरूवात झाली पाखरांची

घरट्याकडे परताया

आंकुचले क्षितीज

भास्करा गिळावया

स्वरात हंबरती वासरे

स्वागत धेनूचे करावया

पिल्लू वेडावे माझे

आतूर मज भेटावया

सांजसमय अशी ही उत्कट 

दोन जीवांचा मेळ करावया

सागर

मन ही आता
सूक्क्ष्म झालंय
ब्रम्हांडा एवढं
आकुंचलय
सागर

अथांग समुद्रावर
नैया तुला हाकायचीय
वादळे असो वा वारे
तुला ती पारच न्यायचीय
सागर

तेच माझे शब्द
तुला सुन्न बनवतात
तेच तुझे डोळे
माझे शब्द बनवतात
सागर

मनाचा विरंगुळा
माझा मला देशील
बदल्यात तुला हवं ते
माझ्याकडून मिळवशील
सागर

मन माझे
पक्षी बनेल
अथांग सागरावर
स्वैर फिरेल
सागर

मला शिकवलंस तू
भावना जपायला
पण नाही शिकवलस तू
तुटल्यावर सावरायला
सागर

पहातच रहावेत
डोळे तुझे
अथांग सागरावर
तनहा मन जसे माझे
सागर

मनाचा गुंता माझ्या
सख्या सोडवशील काय
बटाटा करू की वांगे
आता सांगशील काय?
😳😜

तुझे ते अल्लड हसू
गालावरील लटके रूसू
सांग आसे जर तुझे वागणे
का बरे मी नको फसु
सागर

भावनांचे महाजाल
अंतरी विनले
संस्कार अन भीतीमुळे
आतच कोमेजून गेले
सागर

 मनाच्या गर्भातून
भाव तो उमलला
तू समोर दिसताच
ओठातून तो स्फुरला
सागर

रडायला तुम्हाला येतं
याला आमची हरकत नाही
पण हसायला येण्यासाठी
प्रयत्न करायला मुळीच हरकत नाही
सागर

मिनमिनत्या ज्योतीला
आधार सावलीचा
अंधार तिचा वैरी
पण आधार त्याच माऊलीचा
सागर

वाट बघून दमला होता
जीव तो जाणारा
प्राण शेवटी सोडला
अतृप्त आसहाय बिचारा
सागर

जशी रात्र वाढते
तसा मनाचा सूर्य ऊगवतो
मग सुर्याच्या चांदण्यात
विरह न्हाऊन निघतो
सागर

मला एकट्याला एकट्याशी
भांडायला आवडते
आपणच रुसून आपणच
समजूत काढायची
सागर

भरभरून दिलं की
भरभरून मिळणार
नियतीचा नियमच तो
अपवाद कसा ठरणार
सागर

रंग सप्तरंगी
पिरतीत उतरले
प्रित झाली बावरी
रंगीबेरंगी जाहली
सागर

माती चिखल
मंद मंद गारवा
मखमली हिरवळीत गातो
धुंद धुंद पारवा
सागर

निखार्यांची फुले बनवूया
झुंज नियतीशी देऊया
कष्ट उपसून दोघे
दुःखातही सुख शोधूया
सागर

दुःख गिळावं
सुख ओकावं
गरदीत माणसांच्या
जीवन असंच जगावं
सागर

दुःख गिळावं
सुख ओकावं
गरदीत माणसांच्या
जीवन असंच जगावं
सागर

विचारांची घालमेल
थांबव आता देवा
शांति अन स्थिरता दे
हेच मागणे आता
सागर

तरंग विचारांचे
पाण्यात विरून गेले
वाट बघून तुझी
तळात बुडून मेले
सागर

रात्र जितकी सुरेख
तितकीच भयाण होते
डोळे झाकून झोपा
हे तर मनाचेच ईमले
सागर

मनास काय हवे 

कधीच कळले नाही

ऊत्तरे शोधता शोधता

बेहाल बेचैन मी

सागर

दुनिया ही बेगडी
लोक ईथले दिवाने
प्राणास प्राण देतील
फक्त प्रेम दिलात हवै
सागर

नको करू काळजी रे
दोस्त आहे तुझा रे
जखम तुझी ती माझी
भरेन मी माझ्या दुव्याने
सागर

पणती
जीव ईवला जरी
मंद मंद जळते
असीम अंधाराला
बेधडक ती चिरते
सागर

क्षण आयुष्याचे
जाणारच आहेत
दुःख करत बसून
पुन्हा का येणार आहेत
सागर यादव

माहितीय अहम माझ्या
नसानसातून वाहतो,
त्यामुळेच ....
जंगलचा राजा
एकटाच राहतो.
सागर यादव

कातरवेळ माझी
यमयातनांसम भासते मज
आठवणी एक एक तुझ्या
विदीर्ण वाळवंटासम भासती मज
सागर यादव

एकमेव मार्ग आहे
बाकी सर्व झूठ
आणि व्यर्थ आहे.
जीवनात मोक्ष हवा
हे एकमेव सत्य आहे.
सागर यादव

हुशार माणसं
भावनिक असतात
मग भावनिक माणसं
हुशार नसतात?
सागर यादव

वाळूचं घड्याळ पाहिलं की
अनामिक भीती दाटते
क्षणाक्षणाने तीळातीळाने आयुष्य संपतंय
याची धास्ती वाटते..
सागर 

ढगच नसतील तर
पाऊस कोठून येणार
लोणीच नसेल तर
कृष्ण कोठून येईल
सागर

चारोळ्यांनी मनात माझ्या
थैमान मांडले
कर्णाला धर्म अन
धर्माला दुर्योधन  बनविले
सागर

रात्रीचं एकटं फिरायला
मला खूप आवडायचं
तुझ्या आठवणींची सोबत आसल्यावर
आणखी कोणाला घाबरायचं
सागर यादव

दाढी करताना
एक चारोळी ऊगवली
तिच्या नादात
बिनपाण्याने खारडली
सागर

अंधःकारात बुडालेल्या
मनाला मी समजावलं
निशेनंतर पहाट  असते
त्याला मग उमगलं
सागर यादव

पौर्णिमेचा चंद्र
सगळ्यानाच आवडतो
आमावस्येला कुठल्या गर्तेत असतो
याची फिकीर कोण करतो
सागर

क्षण क्षण आयुष्याचा
आस्वाद मला घ्यायचाय
टपोर्या एक एका थेंबात
चिंब चिंब न्हायचंय
सागर

दुपारी चोच वासणारे पक्षी पाहुन
 जीव तीळ तीळ तुटतो
निर्बुद्ध मानवाच्या पापाची फळं
बिचारा मुका जीव सोसतो
सागर

निसर्गाचं चक्र
कधी थांबणार
कर्मातून मुक्तता
कधी मिळणार
सागर यादव

पाऊस म्हटलं की
थंड वारा
पाऊस म्हटलं की
म्ंद धारा
अन कातरवेळ म्हटल की
जुन्या आठवणींचा मारा
सागर यादव

कुणी कुठे जायचं
कुणी कसं वागायचं
हे आपण ठरविणारे कोण
अर्जुन जरी योद्धा
महानायक कृष्ण  तो थोर
   सागर

गंध मातीचा
नभापर्यंत पोचला
भावांची करामत पाहून
थेंबाना आणखी जोर चढला
सागर

सावलीही सोडून गेली
काय करावे कळेना राधेला
गोपीही फितुर झाल्या
त्या नटखट नंदलालाला
सागर

आनाभाका तुझ्या
आनाभाकाच राहिल्या
तुटणार्या तारका
तुटतच राहिल्या
सागर यादव

भारतीय संस्कृती
भारतीय राहिलीय का हो
शुभ्ंकरोती अन परवचा
कोणा घरात पाहिलीय का हो
सागर यादव

सुर्य आज
दडला होता
ढगांच्या शालीमागे
बिनदास्त झोपला होता
सागर

                                                  

                                         With Arav